Broek & Poes

Het land in Malawi wordt langzaam aan steeds droger en dus minder groen. Elke dag voelt Nkhoma een beetje meer als tijd, maar elke dag komen we ook dichterbij het moment dat we afscheid moeten nemen.
Ik realiseer me dat het een hele tijd geleden was dat ik iets van mij heb laten horen. Dit heeft met het feit te maken dat het wifi het al een maand niet doet. Gelukkig heb ik nu toch een manier gevonden om deze blog op internet te zetten :)

Inmiddels heb ik mijn tijd op de chirurgie afgerond en ben ik naar de labour ward (of wel bevallingen) gegaan. Dit is voor mij onbekend terrein en dus kan ik veel leren. Opnieuw ben je de eerste dagen zeer verbaasd hoe bepaalde zaken verlopen en wat voor verantwoordelijkheid ze graag aan jou willen geven. Ze blijven het vreemd vinden als ze je verteld dat je echt niet zelfstandig wilt werken op de eerste dag.
Het was best wel lastig om goed op te starten, omdat ze mij vrijwel niet begeleide. Uiteindelijk heb ik de tweede dag een gesprek gehad met de dokter in charge van de afdeling. Hij heeft daarop met het team gesproken. Dus nu gaat het beter :) We hadden een leuke ervaring met een tweeling; de moeder had al vijf kinderen en was zwanger van een tweeling. Ze was fullterm; klaar om te bevallen. Alleen braken de vliezen en was het vruchttwater niet helder. Dus wij ging met een echo checken hoe het met de hartslag van de baby’s was. De ene was prima, maar de ander was toch net iets te langzaam. Dus na discussiëren besloten voor een keizersnede te gaan. Dit gaat op z’n Malawiaans; dit duurt ruim een uur voordat iemand op de operatietafel ligt. Ik wilde graag een bevalling van een tweeling zien dus ik baalde stiekem een beetje dat het een keizersnede ging worden. Maar ik wilde het desalniettemin missen dus ging mee. Nadat ik was omgekleed en we aan het wachten waren in de operatiekamer tot de andere patiënt klaar was, stootte de vrouw mij aan. Zij wees naar haar buik. Ik snapte niet wat er was dus vroeg aan een collega voor een vertaling; ‘ze zegt dat het kind komt’. Maar die verpleegkundige reageerde niet echt. Wij reden haar verder naar de operatiekamer. Zij stoottte mij nogmaals aan. Dus daarop besloot ik maar dat ik moest kijken. Ik deed de dekens weg en jou hoor daar zag ik het hoofdje al komen. Snel gerend voor handschoenen en hupsakee het kind was daar. Nog geen twee minuten later de ander. Een jongen en meisje. Allebei hartstikke gezond. Wel geboren in de operatiekamer maar geen keizersnede! :)

Een week of twee geleden ben ik mee geweest op outreach; naar een health centre ergens in een dorp om te vaccineren, wegen, kliniek en andere dingen. Toen we daar aankwamen stonden honderden vrouwen met kinderen te wachten, een prachtig gezicht met al die kleuren. Ik heb mij vooral bezig gehouden met het vaccineren. Dit was echt massa productie. Het bizarre was dat er geen enkele uitleg werd gegeven waarvoor ze vaccineren. Daarnaast probeerden we de zieke en ondervoede kinderen eruit te filteren. Gelukkig viel het erg mee op deze plek. Ze gaan ongeveer een keer per maand naar deze plek.

Inmiddels heb ik veel contact met een Nederlandse vrouw van eind twintig die hier al een tijdje woont. Zij vangt momenteel 7 kinderen op in haar huis en werkt daarnaast in het ziekenhuis als een administratief medewerker. Daarnaast heeft ze nog een project waar ze de basisbehoefte sponsort voor 100 kinderen. De nood is groot hier in Malawi! Deze tijd van het jaar gaat het nog wel aardig met de arme gezinnen. De oogst is net geweest. Maar rond september begint het hongerseizoen. Dit jaar zal het erger worden want de regen was niet goed en er is weinig geoogst. De prijzen nu al veel hoger dan het was een jaar geleden. Laten we bidden dat God eten zal sturen!
Deze Nederlandse vrouw heeft een aantal weken geleden 10 dagen in het ziekenhuis verbleven met een zeer ondervoed meisje van 4,5 maand oud. Zij is helaas overleden en heeft nooit meer dan 2 kg gewogen. Haar moeder had 8 kinderen en de man was er niet.. Geen inkomsten verder. De laatste drie kinderen waren een drieling. Een van de drieling is ook zo klein, maar nu door sponsoring van de Nederlandse vrouw heeft ze in ieder geval eten voor de komende tijd.
Op dit moment is ze opnieuw in het ziekenhuis met een baby van 3 weken. Dit is een jongetje van wie de moeder bij de bevalling is overleden. Het jongetje heeft onverklaarbare gewichtsverlies. Graag gebed gevraagd, want de dokters weten niet wat hij heeft. (Voor meer informatie over de stichting; zie Facebook africare foundation)

Ik weet niet zo goed hoe ik dit stukje moet beschrijven maar ik ga een poging doen; de afgelopen weken was ik veel op de kinderafdeling en labour ward. Op de kinderafdeling was het op een gegeven moment zo druk dat er wel 100 kinderen lagen met 2 verpleegkundigen. Helaas zag ik veel kinderen sterven en ook al was ik op de afdeling in de avonduren om te praten, hadden zij mijn hulp soms nodig als er veel kinderen erg ziek waren of overleden. Het was soms best heftig vooral omdat het op een gegeven moment voelde alsof er geen dag voorbij ging dat ik geen kind zag sterven. Het leven is echt oneerlijk en hard. Maar het is bijzonder om te zien dat verpleegkundigen tranen in hun ogen hebben, hardop bidden met iedereen die op de afdeling zijn en accepteren dat het leven zo gaat. Ja, daar kan ik alleen maar diep diep respect voor hebben.

We zijn de afgelopen weken elke zondag naar de kerk gegaan in de hoofdstad. We hebben daar een leuke kerk gevonden met leuke mensen. Verder hebben we besloten dat we souverniers moeten kopen ;P Ja, als je er leeft dan vergeet je dat wel is ;) Maar Loïs en Luuk, het is aardig gelukt :D Ook voor u, mama! :)
De plannen voor het afscheidsfeestje zijn ook in volle gang. We zijn erg benieuwd en zien er erg naar uit. Ik kan zeggen dat ik iedereen en alles ontzettend ga missen. Maar ja dat is alleen maar een goed teken!

Tio ana! Tot ziens!

Ps: O ja, een verklaring voor de titel: broek en poes zijn twee woorden die exact hetzelfde beteken in Chichewa en Nederlands :D En ja hoe je daar dan achterkomt… Geen idee :D