Respect voor de verpleegkundigen & intens genieten

Poging 10 om de reisblogs erop te zetten: deze blog was van anderhalve week geleden. Voor foto's zie mijn Facebook.

Hallo allemaal,

Om te beginnen vind ik het onwijs leuk om reactie te krijgen en te horen het met jullie gaat. Ik ben net begonnen aan de vierde week op de chirurgie. Ja, ik kan eigenlijk geen afscheid van nemen. Dus besloten dat ik voorlopig maar blijf.

Op de surgical ward (chirurgie) zijn er allemaal patiënten die geopereerd worden of zijn. Alleen op dinsdag en donderdag worden de operaties uitgevoerd. Aangezien ik dit heel interessant vind, ben ik al veel uren wezen kijken. Ik ben verbaasd over de kwaliteit van de operaties met de middelen die ze hebben. Het operatieteam wordt geleid door dokter Ter Haar. Een Zuid-Afrikaanse dokter die hier al bijna twintig jaar woont. Er worden veel keizersneden uitgevoerd, baarmoeder verwijderingen, prostaat verwijderingen en littekenbreuk operaties. Ook heb ik de mogelijkheid gehad om een spoed buikoperatie te zien. Dit meisje van 13 heeft tyfus. Dit zijn wij niet meer in Nederland, maar de meeste zullen wel weten dat er veel mensen aangestorven zijn in Nederland 100 jaar geleden. Bij dit meisje zorgde de tyfus voor gaten in haar darmwand, waardoor er ontlasting in de buikholte lekte. Deze gaten werden dicht gemaakt tijdens de operatie. De eerste dagen ging het vrij goed met het meisje. Na vijf dagen liep ze weer rond en las ze uit de bijbel. Helaas ging het afgelopen dinsdag mis. Op woensdag constateerde de dokter dat ze weer een gat in haar darmwand heeft. Er is besloten om haar te brengen naar het centrale ziekenhuis in Lilongwe. Ik had de eer om haar samen met een andere verpleegkundige te brengen naar het ziekenhuis. De ambulance rit was een hele ervaring: met een zeer hoge snelheid op de snelwegen in de stromende regen. De ambulance had een liggend bed en zuurstof. Naast het bed zaten nog 10 mensen in de ambulance. Andere patiënten moesten ook naar Lilongwe en dit was een goedkope oplossing.. Af en toe was het erg onhandig en lastig, maar gelukkig kwam iedereen veilig aan in Lilongwe. Helaas weet ik niet hoe het op dit moment gaat met het meisje. De operatie zal ze waarschijnlijk wel overleven, maar de dagen erna zijn het spannends. De kosten voor het verblijf in Nkhoma hoefde de moeder niet te betalen. Deze waren erg veel voor de begrippen. Dus toen heeft de ziekenhuis besloten om de kosten te betalen. Van elke behandeling wordt sowieso al een deel betaald door het ziekenhuis.
Ik zou heel veel kunnen schrijven over mijn collega’s, maar ik denk dat er maar een paar dingen belangrijk zijn. Er is momenteel een tekort aan verpleegkundigen in het ziekenhuis. Dit houdt in dat het voorkomt dat verpleegkundige een nacht extra moeten draaien, terwijl ze ook dagdiensten draaien. Ze gaan dan ’s morgens naar huis om te douchen en komen weer terug om te werken! Ze worden ook nog eens minimaal voor betaald. Daarnaast missen ze best veel kennis. Toch is het interessant om na te denken over het doel van het ziekenhuis. We hadden afgelopen woensdag een preek over het doel van ziekenhuis aan de hand van de Bijbel. Als je de Bijbelse lijn vast houdt (wat ze hier willen) dan is de motivatie voor alles wat je doet; dat Gods glorie zichtbaar wordt. Dit hielp mij te begrijpen, waarom mensen anders naar het ziekenhuis (dood/leven) kijken. In Nederland zal het ziekenhuis er alles aan doen om de patiënt in leven te houden en goede kwaliteit te geven. Hier ligt er zeker minder druk op.
Elke dag begin ik mij hier beter op mijn gemak te voelen. Ik kan niet ontkennen dat ik de chocola en vleeswaren erg mis, maar verder is het hier erg goed. Daarnaast krijg ik steeds meer contact met collega’s en wen ik een beetje aan het leven hier. Ook ben ik weer helemaal gezond. Het is echt genieten om een rondje door het dorp te lopen; mensen te zien, palmbomen en de warme zon te voelen.
Soms vind ik het heerlijk om een rondje te lopen en te genieten van de omgeving. Ik ging een aantal dagen geleden op een heuvel zitten en de omgeving bekijken. Ik zag een truck langskomen met wel 30 afrikanen in de achterbak. Ze waren met z’n allen liederen aan het zingen. Ik zag ook een stoet voorbij komen. Voorop was een kar getrokken door twee koeien. Op de kar lag een dode en zaten een aantal huilende vrouwen. Daar achter liepen wel 40 mensen in stilte. Onderweg waren er meer mensen die stopten en achteraan aansloten. Ik vond het zeer indrukwekkend om te zien. Ik ken niemand in Malawi die niet broer, zus of ouder verloren heeft. Ondertussen was er een gebouw ergens waar allemaal mensen naar toe liepen. Ik kon het gezang horen hoe ze Jezus aan het aanbidden waren. Gedurende de tijd dat ik er zat, kwamen er steeds meer mensen bij.

Op vrijdag zat ik in de straten van Nkhoma toen er een koor langs kwam. Eigenlijk was het the passion alleen dan in het klein. De kruis die ze droegen was een stuk kleiner, maar een grote hoeveelheid mensen liep achter de koor aan. Ze zongen allemaal liederen en waren aan het dansen.

Afgelopen weekend ben ik naar het Lake geweeest: het was prachtig, erg genoten! De rit er naar toe was een heel avontuur: je gaat per minibus of per truck. Dit is hoe het openbaar vervoer is in Malawi. Onze voorkeur gaat uit naar de truck, want dan zit je lekker in de zon met de wind en meestal heb je meer beenruimte! Het is een hele ervaring en vaak ook erg gezellig onderweg. Toch ben je ontzettend gesloopt als je er zeven uur over doet om van A naar B te komen. Daar aangekomen bleek dat het erg vol was. Gelukkig vonden we uiteindelijk een plek waar we een tent konden huren. Ze hadden alleen niet meer genoeg kussens, dus maar 1 iemand had een kussen. We verbleven toevallig in een bijzonder hostel: het geld dat ze verdienen, gaat naar een klein ziekenhuis ergens in het zuiden van Malawi. Ze zijn bezig dit ziekenhuis uit te bereiden. Ze verlenen gratis hulp aan alle kinderen tot en met 15 jaar.

Bedankt voor alle berichtjes en meeleven!